Op zaterdag 24 en zondag 25 juni daalde het Rapalje Zomerfolk-festival weer neer op de Zonneweide in het Stadspark. Ik, Laura Popken, verslaggever van Grunobuurt.nl, nam een kijkje op dit bijzondere evenement.

Het klaart eindelijk op als ik het festivalterrein op loop. De regen maakt langzaamaan plaats voor de eerste voorzichtige zonnestralen. Het is nog rustig als ik aan het begin van de middag op het terrein arriveer, maar de eerste act van de dag, Sacred Heart, staat al op het podium. De in strak zwart en wit geklede mannen spelen covers van de Keltische punkband Flogging Molly. Het zet direct de toon. Rapalje Zomerfolk (of gewoon Zomerfolk, zoals de bandleden van Rapalje later zeggen te prefereren), is omgeven van middeleeuwse en Keltische invloeden. Aan de zijkanten van het festivalterrein staan verschillende kraampjes en her en der lopen bezoekers in middeleeuwse kledij.

Maar voordat ik mijn rondje over het festival loop, doe ik wat iedere festivalbezoeker als eerste doet: munten halen voor een drankje. Ik loop naar de kassa en krijg voor tien euro vijf munten. Goed te doen voor festivalbegrippen. Ze heten hier trouwens geen munten, maar Fyndlingh. En Zomerfolk let blijkbaar op de details. Daar waar veel andere festivals kiezen voor vierkante plastic muntjes,  geeft Zomerfolk ze een kenmerkend uiterlijk mee. Het zijn ronde, goudkleurige munten, die het Keltische thema kracht bijzetten. Met mijn Fyndlingh loop in naar de pubbar, waar het nog rustig is, maar waar het later drukker zal worden en muzikanten zullen spelen. Op de houten bankjes nuttigen de bezoekers hun versnaperingen. Ik bestel een biertje. Het is de eigen pilsener van Rapalje Zomerfolk, die wordt getapt in aardenwerken bekers. Beter voor het milieu en het levert geen troep op, zo is de toelichting. Daar valt wat voor te zeggen. Even ben ik onaangenaam verrast als de barman me drie munten laat betalen voor mijn beker bier. Hij wijst me op het statiegeldsysteem. Voor elke beker worden twee munten extra gerekend, zodra hem je weer inlevert bij de bar krijg je deze terug. Maar dat betekent ook dat je je beker de hele dag bij je moet houden, anders blijf je betalen. Ik zucht en sta drie van mijn vijf munten af. Behalve een eigen bier wordt er ook een eigen wijn geschonken: honingwijn. Als ik later op de dag een kennis tegenkom met een hoorn (ja, een hoorn) wijn, laat hij mij een slokje proeven. Het spul is sterk en zoet. Ik houd het bij bier.

Na mijn Zomerfolk-pilsener begin ik aan mijn eerste rondje over het festival. Omdat er zoveel te zien is zullen er nog vele volgen. Het eerste dat me opvalt is het grote aantal gezinnen met jonge kinderen. Volgeladen bolderkarren met kleedjes, klapstoeltjes en speelgoed denderen over het terrein. De kinderen hebben er in ieder geval zin in. Ze frisbeeën met pa en ma en leven zich uit op de grote strobalen die in het midden van het terrein zijn neergelegd. Of ze gaan in de leer bij KidsLarp, waar ze leren vechten als echte ridders. Ik loop verder, langs de ontelbare kraampjes waar even zoveel verschillende waren worden aangeboden: sieraden, kleding, beeldjes, kaarsen, kleden en stoffen en zelfs bordspelletjes. Ook veel esoterische waren vind je hier, zoals tarotkaarten, pendels en oliën. Ondernemend Groningen is goed vertegenwoordigd en de bezoekers kunnen hier hun geld laten rollen.

Voor de mensen die wat meer actie willen zijn er verschillende workshops en demonstraties, zoals boogschieten. Het is gezellig druk bij het boogschietveldje en ik raak aan de praat met Evert, die de boogschutters begeleidt. Hij vertelt me dat het boogschieten al vijf jaar vertegenwoordigd is op het festival. Ondanks dat boogschieten in principe een volwassenensport is, legt hij uit, hebben ze speciale kinderboogjes zodat ook de jongsten ook een poging kunnen wagen. Ik zet mijn tocht voort en deze brengt mij bij het zwaardvechten, in dit geval voor volwassenen, gegeven door de vereniging MARS. Ik voel me niet geroepen om deel te nemen, maar bekijk de geoefende zwaardvechters vanaf een afstandje met nieuwsgierigheid. Het zijn allemaal jonge jongens en meiden in sportieve kleding tussen de twintig en dertig jaar. Ze duelleren tegen elkaar, maar het gaat er niet ruig aan toe. Het is de beheersing en techniek die tijdens het duel tellen. Dit licht Jac Bekkema, een van de  instructeurs, toe als ik hem er naar vraag. ‘Hakken’ met het zwaard is niet de manier, vertelt hij, daarmee win je geen gevechten. De vereniging traint op basis van manuscripten van middeleeuwse vechtmeesters, die zijn gevonden in oude kerken en bibliotheken en nu zijn gedigitaliseerd. Ik blijf nog even kijken en besluit dan dat het tijd is voor wat muziek.

De mannen van de band Rapalje staan op het podium, de bedenkers van het festival. Het is na een paar uur al een stuk drukker geworden en de band is overduidelijk populair bij de bezoekers, het is een drukte van jewelste. Na het optreden loopt bandlid en doedelzakspeler David Myles van het podium. Samen met twee andere mannen marcheren ze, al spelend op hun doedelzakken, naar het tweede, kleinere podium aan de andere kant van het festivalterrein. Er ontstaat een karavaan van mensen die hen volgt, terwijl het geluid van de doedelzakken over de Zonneweide scandeert. Het spektakel trekt veel bekijks en als de mannen plaatsnemen op het kleine podium zet de rockband die al klaarstond in. Het resultaat is een bijzondere optelsom van Schotse invloeden en moderne rockmuziek. Het publiek geniet.

Gedurende de rest van de dag beklimmen verschillende acts de podia. Op het hoofdpodium spelen de grotere namen, terwijl op het kleine tweede podium singer-songwriters en beginnende bandjes hun muziek ten gehore brengen. Een van de meest bijzondere bands deze dag is toch wel de Tannahill Weavers. Een Schotse band die al vijftig jaar traditioneel Schotse muziek maakt, in onverstaanbaar Engels voor degenen die nog nooit een woord Schots hebben gehoord, zoals ik. Later op de middag op laten PerKelt, een Keltisch-Medieval Folkband en Harmony Glen, een Nederlandse folkband met Ierse invloeden zich nog zien en horen. Sommige mensen laten zich al dansend meevoeren op de Keltische klanken, anderen doen het liever rustiger aan en kijken vanaf hun picknickkleedje naar de bands, voorzien van een van de vele versnaperingen die het festival te bieden heeft. De sfeer is ontspannen en gemoedelijk en de mensen zijn goedgemutst. Iedereen kan zijn wie hij of zij wil zijn, of dat nu een ridder is of een middeleeuwse koopman, of gewoon een festivalbezoeker op zoek naar gezelligheid. Het festival gaat door tot middernacht, om op zondagavond af te sluiten  met de absolute headliner, The Dubliners, waar menig bezoeker naar uitkijkt. Ik houd het voor gezien, maar heb genoten en ben weer een Keltische ervaring rijker. Zonder Groningen er voor te hebben verlaten.